Tuhaf mı olması gereken mi bilemedim bak. Garip garip hisler geliyor hiç olmamış gibi gidiyor sonra. Silkeliyorum kendimi ' Lan, hiç kırıntısını da mı hissetmiyorsun geçmişe dair?' diye soruyorum, sadece ' Yazık!..' kelimesi düşüyor içime dudaklarımın arasından çıkmasına dahi izin vermiyor yüreğim. Öfke yok, kin yok, nefret yok sana dair hiç bir şey kalmamış ki içimde. Ne güzel diyorum. Ya nefret etseydim senden?... Neyse keşke şeytanın dil oyunudur demem diyemem. En nihayetinde sen benim değil başkalarının keşke sisin. Kaybettiklerim dizilse de bir bir önüme pufff gidiveriyor, zaten gitmişler bu saatten sonra onun muhasebesini yapmanın ne faydası var ki?... Şimdi oturup dizilseniz bir bir karşıma milyonlarca soru sorardım size cevabını veremeyeceğiniz. Ne gerek var değil mi ne de olsa söz söyleyenin değil anlayanındır. Anlayacak birilerinin olmadığını bildiğimdendir bu boş vermişliğim.
Şimdi açıyorum kollarımı rüzgara karşı yürüyorum ben, tek başıma. Şöyle sağıma soluma baktığımda meleklerimden başkalarını göremeden. Şöyle kafamı hafifçe sol göğsüme indiriyorum kalıyorum orada. Her şeye inat gülebiliyorum hala unutabiliyorum dakikalarca umursamayabiliyorum sevebileceğim hala delicesine, umut vaad edebileceğim birisine, sonram olacak bir kere ve sonum olacak. İnandığım şeyler var hala sizlere rağmen. Benim inançlarım hiç bitmeyecek, ben onları iki üç yalan dolan insanlar yüzünden satmayacağım, ben görebileceğim hep siz yaşamınıza kör olarak devam edeceksiniz. Kaybettiklerim kadar kaybedeceklerim olacak belki ama ben yine ayakta onları büyük bir zevkle uğurluyor olacağım....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder