Ben Senin Ellerine Cenneti Bırakırken, Cehennemin Dibine Hazırladığın Yeride Sevdim Ben...

Duydum, mutluymuş. 'Senin gibi karalar mı bağladı sanıyorsun? ' dediler. Sustum, şöyle derin bir nefes aldım ' Ben.. ' dedim, sustum...

'Ben sevdim, inandım, aldandım... Hep gideceğini bilerek yaşamıştım ama 'Gitmem!' derdi 'Gidemem, sensin o... ' derdi bakardım uzun uzun gözlerine 'Sevdiğimsin ' derdim hep bir adım daha inanırdım. Her gelişi gideceğinin işaretide de olsa sarıldım ben ona. Nefret mi bazen yokluyor yüreğimi... Bağıra bağıra ağlamak geliyor en derinlerden. İfşa etme diyorum yüreğinin acısını herkese, sus diyor bir ses susuyorum. Yüreğimin artellerini söküp atmak istiyor ellerim, nasıl inanmış olabilirsin, nasıl böyle teslim olursun! Hadi yüreğin hissetmedi, gözünü neden kör ettin peki ya kulaklarında mı duymadı?

Olur işte öyle bazen...

Başardım kendimi susturmayı bu güne kadar. Olur dedim yapabilirsin neler atlatmadın ki nelere dayandın. Olmadı feryat figan bu gün yine yüreğim; susturamadım, tutamadım ellerinden götüremedim onu kendi masal diyarıma, rüyalara inandıramadım yüreğimi, her şey güzel olacak martavallarını yutturamadım işte bugün. Bıraktım biraz yalnız kalınca kalbimi bana; haykırdı resmen 'çok seviyorum, çok özledim...' dedi 'Sus! Sessiz ol.' desem de kâr etmedi...

Bıraktım ben bu gün yüreğimi, kafeste kaldığı zamanların acısını çıkarırcasına bıraktım, yaşasın özgürlüğünü doya doya gidersin susuzluğunu istedim. Yüreğimde biliyordu bende, özgürlüğünün bedeli boğazına yapışan acımasız bir pençeden başka bir şey olmayacaktı ve o nefesini o ellerin pençelerin de vermeye razıydı; seve seve sevgili, seve seve...