Evet zamanım garip bir şekilde akıyor. Yalanlar peşimi bırakmıyor ve ben çoğu yalana inanıyormuş gibi yapmaktan sıkılmıyorum. Tabi ki canımı acıtıyor o zamanda mutluluk oyununa itiveriyorum bedenimi. Bedenim aylardır belki de yıllardır yaşadığı stresin yan etkilerini göstermeye başladı. Ufaktan sorunlar boy göstermeye başladı ve eminim hepsi psikolojik. Önlem olarak ise insanların ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışma çabalarımı atıyorum bir kenara. Hem hep mi ben onları anlamaya çalışacağım biraz da onlar beni anlasın anlamıyorlarsa da çabalasınlar birazcık. Bırakın biraz da ben boşvereyim hep siz hep siz nereye kadar. Çok sıkıyormuşum bazen çok bunaltıyormuşum, ben rahat bırakırken 'Neden ilgilenmiyorsun?' oluyor soru sorunca 'Ne bu yeter!' hayır zaten belirli bir süre sonra benimde dengem altüst oluyor. Neyse...
Severken nasıl der insan ' Seni Seviyorum ' diye? Gerçekten sevenler bilir bence seviyorum sözcüğünü işitmenin huzurunu ve söylemenin sıcaklığını. Peki severken gidebilir mi insan? Bu zor bir soru oldu. 'Ben olsaydım...' demek kolay işin içinde olmayınca ama ben olsaydım gerçekliğine inandığım bir aşkı bırakamazdım her şeye göğüs gerebilirdim yani yapabilirdik en nihayetinde aşk tek kişilik yaşanmıyor. Düşünün; çok seviyorsunuz ve sevildiğinize inanıyorsunuz bütün hayalleriniz sevdiğinizle beraberken hayallerinizden kendisini çıkartmanızı istiyor. Sevdiğinizle ortak bir hayaliniz olamayacaksa hayal kurmanın, güneşin, bulutların anlamı kalır mı gözünüzde? Neyse ne işte yanlış anlaşılmalarım içinde yanlış anladığım bir sürü şey de var üstelik kırıp parçaladıklarını toparlamaya çalıştıklarım da...Olmasaydı iyi olurdu ama oluyor işte ve senin yaşadığın hayatın dışında bir hayata inandırdıktan sonra seni eski alışıla gelmiş hayatına geri çevirme istekleride.
Farkını korumak kişiye has bir şey ve yalan hiç hoş değil hiç...
Çok konuşmadım biliyorum ama yeterli bence bu kadar içimin taşkınlığı bitmese de kafi bu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder