Susarken Ben Sessizliğimi Dinle!....

Seviyorum derken ' İnanmıyorum ' dedim. Aslında bu inanmamak değildi. Korkmaktı benimkisi. Aşktan korkmak. Dürüsttün bana, olmadığın zamanlarda yaşadıklarının en ufak ayrıntısını anlatabilecek kadar dürüst. Nedendir bilmem bunlara gözüm kapalı inandım da sen ' Seviyorum lan seni ' derken inanamadım sana. Ben olmadığımda, yanında başka nefeslerin, kollarında başka bedenlerin olduğu yer aldı hafızamda... Sana her inanmak isteyişimde. Unutmak için yaptı dedim avuttum kendimi. Durdun, sustun ve sonra 'onlar varken ben seninle neler yaşadım biliyormusun sensizken ? ' dedin. Ben ' Bilmiyorum ' dedim. Sustun ve  'Sen hiç ben olmadın, bilemezsin ki nerden bileceksin ki ' dedin. Bilmediğin bir şey vardı; senin bana gözünü kırpmadan söylediğin ve benim gözümü kırpmadan inandığım doğrularında benim canımın ne kadar yandığı... Sen hiç ben olmadın ki, nerden bileceksin.
Sevmek suç muydu? Değildi, elbette. Her zamankinden daha sessizdim sen bana bunu sorduğunda. Değildi. Sevmek, suç olabilirmiydi hiç. Haykıramadım, söyleyemedim işte...
Sessizdi benim yüreğim, içinde yaşardı, dile getiremezdi, lal di işte biraz belkide çok fazla. Gözlerinin içine bakmak isteyişim inanmadığım için değildi inanki . Gözlerine bakarak sana sarılmayı o kadar çok özledim ki... Ah bu ben şu cümleleri biraz daha düşünerek söyleseydim kırmazdım sanırım bu kadar seni... Şimdi unutmazsın ki saçma sapan cümlelerimi. Dedin ya hani özür dilediğimde beni görünce dileyeceksin asıl özürü şimdi değil bana inanmadığın sürecin bende neler yarattıklarını görünce... Birisi ( senin cümlelerin ) öyle bir yumruk indirdiki sol tarafıma. İnandım! İnandımda söyleyemedim işte...
Söylemiştim ya hani iki yol vardır, her başlangıçta ben o kötü olan yerden çok korkuyorum. Korkular bedenimi sardıkça inanmak istediklerim çok uzaklaştı benden....
Şimdi çık gel desem gelirmiydin? Tut ellerimden bırakma deseydim hiç bırakmayacağını söylerdin değil mi?

Hep yanımda olmasan da hep taşıyacak seni bu beden. Dile gelmez sevdam yüreğinde yaşar her şeyi ama bir gün belki dillenir. Umut işte. Umutlarımın tükenmeyişi ne güzel... İstemiyorum kimsenin ellerimi tutmasını şimdi. Ben yola yalnız çıkarsam ayakta yalnız durabileceğime inanırsam elbet bir gün yürürüm daha sonra hızlanır adımlarım. Yalnız yapayım bunu yanmda olduğunu biliyorum ama ben bu yolda yalnız yürüyebileceğime inanıyım önce...
Hissediyorum ya yeter!
Benim seni düşündüğüm anda tarif edilmez bir ağrı yada bir heycan kaplar önce bedenimi sonra bir bakmışım sesin gelmiş uzaklardan...
İşte bunlarla kapattım gözlerimi...