ne kadarda üzgün görünüyolar ... hiç düşünmemişlerdi bu anın olabileceğini bi çare, perişan görünüyolar... oysa onlar istemişti bunu sanki ....
şu kadarcık zmanın içine ne kadar da çok şey sığdırmışım ...
çaresizlikler içinde çare aramayı ......
hiç bişeyin beni mutsuz edemeyeceğini düşündüğüm anda en çok destek beklediklerimden yediğim darbeyi....
ilk görünür acıyı , ölümü....
hayatımın en yeşilindeyken sonrasının zifiri karanlık olmasını... sewmeliyim dediğinin seni kahrettiğini ....
insanların çıkar peşinde koştuğunu....
kimsenin kimseye güweninin olmadığını .....
olumsuzlukların en olumsuzunu....
ama bazende...
sewdiğim kişilerin tapmasını , anlamasını , dostluğu , arkadaşlığı ....
yaşanmaya değer en güzel duyguyu imkansızlıkta yaşamayı.....
umudum bitti dediğim yerde umutların sevinçlerin en güzelini ...
ne çok şey war yaşadığım ve ne çok şey war yaşayamayacağım ....
şimdi buğulu bir camın ardından bakıyorum hayata...
hani ben yaşamak zorundaydım bunları , hani kaderimdi.....
şimdi nasıl emir vereceksiniz 'kalkmam için burdan 'duymuyorum bu sefer sizi .....
Hayat Bende Çok Kan Kaybetti ..... Şimdi Son Nefesini Vermek Üzere ....
bu sefer değil artık çok yorgun düştü bu beden bu kez ayağa eskisi kadar güçlü kalkamayacak ....
üzgünüm yaşattıklarım için
ve
Üzgünüm Yaşayamadıklarım İçin ....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder